Twee Scooter Babes

HOE OUDER, HOE GEKKER! 

Twee scooter babes, is het verhaal van twee hippe dames op leeftijd uit Quelfes, Olhão die voor het eerst van hun leven een scooter gaan besturen.

Echt nooit! Ik op een scooter; dat gaat niet gebeuren. Hier is onder invloed van grote emotie, de wet van het “nooit en altijd” ingetreden. Want kan je kan eigenlijk wel “nooit” zeggen tegen een ervaring? Het is weer een typisch gevalletje Nicole´s overdrijving. Het antwoord is dus NEE.

Nationale hobby

Je ziet het veel, hier in de Algarve, “Scooter Babes”. Van net-uit-de-luiers, tot er-bijna-weer-in scheurt en respectievelijk sukkelt het langs de (snel) weg. Levensgevaarlijk is het soms, dorpsgenoten op een al dan niet elektrieke scooter. We lachen ons slap om de hoeveelheid spullen die je nog links en rechts om je lijf kan hangen en tussen je benen kan proppen op zo´n ding terwijl je je levensgevaarlijk en slingerend door het verkeer begeeft. Maar zelf: ik zei het al. Echt NOOIT dus. Tot nu. En dat komt zo.

Cadeau

We hebben hele lieve vrienden in Tavira. Ze wonen er niet permanent, maar voor de periode dat ze er zijn, Hebben ze allebei een elektrische scootert. Rondom Tavira maken ze op een knalgroen en knalrood monster, met een soort pothelmpje op, de buurt onveilig. Het vergroot de strand-actieradius want als je in Tavira zelf woont, heb je in principe geen auto nodig. Het openbaar vervoer stopt in de stad. Edoch af en toe een strandje verderop is toch niet verkeerd.

Acht accu´s

Op een dag zijn de accu´s van de brommertjes op. Vervangen is best duur en eigenlijk worden ze niet meer zo vaak gebruikt. In het appartementengebouw wordt namelijk moeilijk gedaan over het opladen van de scooters in de gemeenschappelijke garage. Daar wordt ook de elektra gemeenschappelijk betaald uit de servicekosten. En de Buuvs en Buums vinden t niet eerlijk dat zij moeten meebetalen aan het opladen van de scooters. Dat betekend gesleep met loodzware accu´s naar tweehoog. Spijkers op laag water verminderen het scooterplezier.

Hoe word je Scooter-babe

Op een dag krijgen wij het aanbod om de scooters over te nemen. Daar hoeven we niets voor te betalen; het is een groot cadeau! We moeten er natuurlijk wel nieuwe accu´s in zetten. We moeten er heel erg over nadenken. We zitten middenin verhuizing één en barsten al van de spullen die ons huurhuis uit puilen. Waar laten we het rode en groene gevaarte? Ik vooral, ben er erg huiverig voor. Ik zou toch NOOIT …. Etc. Hoe eng is zoiets? Op je zesenvijftigste beginnen aan tweewielig gemotoriseerd vervoer. En gatverdamme, zo´n helm op je kop. De twijfel knaagt. Als we zoiets groots accepteren moeten we er ook gebruik van gaan maken. Dus: zijn we geschikt als twee scooter babes?

Heel eventjes sportief

Eenmaal een beetje gesetteld in Quelfes, vlakbij Olhão, merken we dat het best een beetje gedoe om iedere keer voor vier kilometer in de auto te stappen. Misschien toch handiger om onze oude fietsen eens op te kalefateren. Die staan namelijk al ruim tien jaar stil. Zogezegd, zo gedaan. Meteen maar van de fietsenmaker in Moncarapacho naar huis gefietst ook. DAT valt tegen!! Het is hier toch nog redelijk heuvelachtig. Dat merk je pas als je tegen de heuvel op moet natuurlijk. Terwijl we hijgend als postpaarden bovenop de berg staan, gaan de raderen draaien. Zo´n gemotoriseerde scooter zou heel comfortabel kunnen zijn. Toch twee scooter babes dus?

Toch maar de scooter

We besluiten de scooters te accepteren. Van onze vrienden krijgen we het dringende advies, de accu´s te laten vervangen bij de zaak waar ze zijn gekocht: Sul Moto in Tavira. Maar ja … we wonen nu in Olhão en hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn…het vervangen van oude accu´s? Daar gaan we dus heel snel achter komen!

Nieuwe accu´s

We halen de accu´s op, want de scooters passen niet in de auto. Dus er moeten eerst nieuwe, opgeladen accu´s in. In Olhão, bij een klein scooterwinkeltje van eigenaar en motor-knutselaar Vítor A. Mendes halen we nieuwe accu´s. Het is een beetje een rommelzaakje met een malle Pietje aan de schroevendraaier. Zoals je er zoveel hebt in de Algarve.

De handelaar

Kuntselman heeft een hele rits elektrische scooters staan, dus hij moet wel weten wat hij doet en wat hij ons verkoopt. Voor de zekerheid nemen we de oude accu´s mee en die neemt hij in ter recycling. Ter plekke frommelt Vítor nieuwe accu´s in de behuizing. Op de verpakking staat, dat ze meteen opgeladen zijn. Als we thuiskomen, stoppen we de accu´s in de scooter en er gebeurt …. NIETS. Er zit geen beweging in.

Stilstand

Gezien het feit, dat de accu´s nieuw uit de doos komen, twijfelen we meteen aan onszelf. Verstand hebben we er natuurlijk niet van, deze twee scooter babes, hoe stoer we ook doen. Maar ja … verkeerd aansluiten kán gewoon niet. Zelfs de grootste idioot kan een accupack openschroeven en dan precies kopiëren hoe de oude accu´s verbonden waren. Wat we ook proberen, met laden en ontladen accu´s in de ene en dan in de andere scooter: de scooters doen beiden niets.

Reparatie

We brengen eerst maar eens één scooter, de groene, terug naar mijnheer Mendes. Hij belooft ernaar te kijken. Maar niet deze week. Wij zijn ook druk; er lijkt weer een verhuizing aan te komen. We laten het er maar even bij. Vanuit Olhão blijft het lange tijd oorverdovend stil.

Met de rode scooter gaan deze twee scooter babes een week later toch maar even naar Sul Moto. Daar worden we meteen, ongezien “beschuldigd” van het verkeerd aansluiten van de accu´s. (We zijn natuurlijk twee vrouwtjes hè…die kunnen niks.) Het probleem kán alleen worden veroorzaakt door de accu namelijk. We dringen aan op controle en revisie. Dat gaan ze doen, zuchtend, dat wel.

SulMoto Tavira

Na een paar dagen worden we gebeld door SulMoto Tavira. De scooter is klaar en we kunnen hem ophalen. De accu blijkt inderdaad het probleem. Eén van de nieuwe accu´s houdt het amperage niet vast. Die is gewoon kapot. We laten wederom nieuwe accu´s in de scooter zetten. Dat is set drie.

De groene scooter

Waarom Malle Pietje het defect niet ontdekt, is een raadsel. Maar goed. Vroem-vroem-rood doet het! Twee scooter babes gaan op jacht naar een oplossing voor groen die staat te verstoffen in Olhão. Victor heeft bij navraag namelijk nog nergens naar gekeken. Die “vrouwtjes” hoef je kennelijk niet zo serieus te nemen, denkt hij dan nog. Hij is ook helemaal klaar om ons de schuld te geven van het probleem. Alhoewel hij geen idee heeft wat er aan de hand is.

Eerste rit ooit

Op een maandag ochtend, om 09:00am, worden we verordonneerd terug te komen en te laten zien dat de rode scooter het inmiddels uitstekend doet. Voor het eerst van mijn leven stap ik op een elektrisch aangedreven vervoermiddel en scheur de berg af naar Olhão. Het is echt HELEMAAL GEWELDIG!

Ach mevrouw, als ik u zie… krijg ik zo´n zin in RUZIE!

Kathleen komt er met de auto achteraan. Na een kilometer of acht stop ik voor de deur bij Victor Mendes. Het bewijs is geleverd. Met goede accu´s doet de scooter het probleemloos.
We geven hem zijn defecte batterij terug. Dan ploft het tot dan toe vriendelijke mannetje. DAT KAN NIET!! De batterij is nieuw. Ik leg hem rustig uit dat het wel kan, dat er niets verkeerd aangesloten is en dat het mij verbaast dat hij dat zelf niet kan zien. Hij is per slot van rekening de expert…..toch?

De dokter of de kwakzalver?

Een steeds roder wordende motormuis schreeuwt naar me, dat hij de motor dokter is en dat hij zich door de “moeder van” de patiënt niks laat vertellen. Als ik tegenwerp dat een defecte accu toch niks met genezing te maken heeft en dat een dokter die een gewone verkoudheid niet kan diagnosticeren zijn medische licentie moet inleveren, dondert hij ons bijna de zaak uit.

Oplossing

Deze twee scooter babes dwingen hem toch om de zaak op te lossen en ik kijk mee op zijn handen en zie dat hij de accu verkeerd om aansluit. We tonen dat aan op basis van de foto´s van de oude accu. De, in middels tot kwalzalver gedegradeerde, dokter durft nog te beweren dat die oude aansluiting fout is. Terwijl de scooters daar toch jaren op hebben gereden.

Twee “vrouwtjes”

Enfin, het wordt een beetje heibel en natuurlijk trekt dat, in de arbeiderswijk van Olhão waar vooral Portugezen wonen, veel bekijks. Een andere wachtende gaat zich ermee bemoeien. Als ik daarover in de lach schiet, zijn de rapen gaar. Een lang verhaal kort: de batterijen worden aangesloten volgens onze instructies. De kapotte batterij wordt ingenomen en we krijgen een creditnota voor hetgeen we teruggeven. Dan komt er een bizarre rekening voor het arbeidsloon. Dan zijn we weer een beetje vrouwtjes. We maken een snelle rekensom; en zien dat we er een euro of veertig inschieten bij de oorspronkelijke geschatte kosten van de accu´s en we laten het erbij.

Twee scooter babes scheuren overal heen!

Nu scheuren we heerlijk, zelf een beetje Malle Pietje, met het hoofd in de wind rond tussen Moncarapacho, Fuzeta en Olhão. En het is LEUK!! Dat heb ik nooit van tevoren kunnen bedenken.
Zo zie je dus maar dat “nooit” (in elk geval bij mij) altijd kan veranderen. Hoe ouder, hoe gekker is zéker van toepassing!