Precario – 3 ontbrekende brieven

Precario Tavira: 1 Bekeuring

Een verrassing

Maandag 29 januari, 09:30 ´s morgens. We zitten aan de eettafel met een kop koffie, de computers opengeklapt voor een werkdag. Mijn telefoon gaat en een keurige Portugese heer vraagt “spreek ik met mevrouw NIKA?” Dat is niet helemaal het geval, hij spreekt met de helft van NiKa, namelijk met Ni, maar dat vertel ik hem maar niet. NIKA is onze BV, een heel creatieve samentrekking van Nicole en Kathleen. Dat had je al geraden. Tot zover deze zijsprong.

Gemeente Tavira

U spreekt met gemeente Tavira. Wij hebben nog een rekening van u open staan. Kath en ik kijken elkaar aan. Dat kan niet. We hebben alles betaald toen we weg gingen uit Cas al Cubo. Toch knaagt er iets, ergens achter in mijn brein. Omstandig tracht de heer uit te leggen dat het gaat om de precario kosten van het bord van Cas al Cubo dat altijd aan de weg stond. Dat hebben we weggehaald en de vergunning is gecanceld, leg ik uit. Nee, we moeten langskomen. Melden bij de publieksbalie, is de opdracht.

Op dinsdag moeten we in Tavira zijn en het bezoek aan de gemeente wordt in het schema gepropt. Een bijzonder vriendelijke dame staat ons te woord. Rekening??? Geen idee. Maar ja, we zijn toch gebeld dat we moeten komen, leg ik uit. Dan piept er een hoofd om de hoek. “Mevrouw NIKA?” Ja hoor, dat zijn wij.

Precario

De baas van de kas komt er gezellig bijstaan. We moeten precario van het bord betalen. Ja maar … begin ik. Dat bord is weggehaald en de precario is opgezegd. Ik toon hem een foto van het moment dat we het wegzaagden. Dan komt de aap uit de mouw. Hij tovert een stapel papieren tevoorschijn. In maart 2023 heeft de gemeente ons twee brieven gestuurd. We hebben namelijk wel het bord weggezaagd, maar een klein stukje pijp en de betonnen voet zitten nog in de grond. En dat moet er ook uit.

Gemeentes doen er dus 4 jaar over om een bouwvergunning af te geven, die gemiddeld € 2000 kost. Er zijn niet genoeg architecten om de aanvragen af te handelen. Voor de Precario controle over het weghalen van een bord, waar ze € 60 per jaar voor vangen, hebben ze wel binnen een paar weken een ambtenaar over. Dát is Portugees beheer van je financiële organisatie.

In maart 2023 blijken twee brieven gestuurd naar onze oude postbus. Die hebben de nieuwe eigenaren van ons huis nooit doorgegeven. (Niet gehad, zeggen ze, maar dat is niet mogelijk; de jokkebrokken!)

Betalen, pannenkoek!

In januari 2024 stuurt de gemeente de laatste aanmaning dat we nu echt de precario moeten betalen. Dit is een aangetekend schrijven. Daarna geven ze de schuld aan een deurwaarder. Daar schrikt de nieuwe eigenaar van. Die haalt het briefje op bij het postkantoor en meldt zich bij de gemeente dat deze precario heffing toch ècht niet voor hem is. Zo komen ze bij ons. Wij weten van niks. Als we namelijk hadden geweten dat ze moeilijk zouden doen over een stukkie beton, had dat blok al láng weg geweest.

We betalen de boete, ik grommend en vloekend op die klote-kopers. Ik maak meteen snode plannen om de postbus weg te halen; het slot te veranderen etc. Per slot van rekening is het ook, volgens afspraak, nog onze postbus. De stoom komt echt uit mijn oren. Zoals te doen gebruikelijk, bewaart mijn vrouw de kalmte en we gaan bedenken hoe we dat betonblok uit de keiharde grond krijgen.

De klus

Bij de gemeente hebben we meteen de precario wederom laten annuleren met de belofte dat het beton binnen een week weg is. Hoe we dat gaan doen, is vooralsnog een raadsel. Van Kathleen mag het niks kosten, maar met mijn zielige ruggetje, kan ik niet meer hakken en beuken zonder verdere schade aan te richten. Een beetje werk gaat wel maar het moet binnen de perken blijven. Ook Kath is geen 33 meer, dus we hebben een plan nodig.

Ik bel mijn hulp in bange dagen: Gonçalo. Die rijdt langs de plek, meet de diepte van de paal en zegt dat hij er niks aan kan doen omdat je er met een kango op af moet en die heeft hij niet op een accu. Maar hij gaat vragen aan David. Die heeft een happer en misschien kan die happer dat ding eruit wippen. Enfin, ook dat wordt lastig maar David heeft wel een kango en ook een generator. Die kan in de komende week wel kijken of hij tijd heeft.

Who needs a man

Ik heb bij de gemeente beloofd dat we dat blok beton dezelfde week nog zullen verwijderen en we hebben geen zin in een verdere boete, dus na enig gemopper en gekissebis, laden we onze eigen pikhouweel, voorhamer, enxada, kleine hamers, scheppen en een slijptol op accu in de auto en we begeven ons naar Santa Catarina. We zullen die kerels wel eens laten zien hoe je dat doet.

In de praktijk kijk ik vooral knarsetandend toe hoe Kathleen zich uitslooft en af en toe mag ik ook een klap geven. Ik merk dat ik het heel lastig vind om mijn handen in mijn zakken te houden. Maar ja, de rug hè…. We graven het beton rondom uit met de pikhouweel en de enxada (dat is een soort hak), slijpen de stukken in met de slijptol, rammen die eraf met de voorhamer en zo zijn we lekker anderhalf uur bezig. Hoezó een man nodig voor het zware werk?

De kopers

Halverwege de klus komt de witte Tesla van de nieuwe bewoners van Cas al Cubo van t pad glijden. Die doen, als we het vragen, net of ze de brieven van de gemeente niet hebben ontvangen. Gluiperds, denk ik. Maar goed, je houdt het netjes. Ik moet me wel beheersen om niet even te kijken of een Tesla (er zit al een grote deuk in overigens; paaltjeeeee, hahaha!) voorhamer-bestendig is.

Dan is daar na 1,5 uur hakken en beuken toch het moment: het beton is WEG! De paal zit nog veel dieper in de grond. Daar beginnen we verder niet aan. We zagen hem 40 cm onder het oppervlak af en gooien de boel dicht. KLAAR. Nou ja ….een week later kan Kathleen ook weer gewoon bewegen, en dán zijn we er echt helemaal klaar mee.

Klaar

Het hoofdstuk Cas al Cubo is nu definitief afgesloten. En we zijn toch weer een stuk sterker en handiger dan we zelf dachten! Oh ja, de boete valt mee. Die bedraagt € 3,25 en dat is dan wel weer lachen.