Klappertanden op de bank

TWEE VERWENDE KRENGEN IN EEN OUD HUIS

Klappertanden op de bank vertelt over hoe we de eerste weken in ons traditioneel Portugese huurhuis ervaren.

Cas al Cubo is verkocht. Op 31 januari hebben we de sleutels ingeleverd en zijn we officieel geen huiseigenaar meer. Het heeft nog wel enige voeten in de aarde om een geschikte plek te vinden waar we kunnen wonen in de periode dat we wachten op bouwvergunningen voor ons nieuwe project en de bouw van het nieuwe huis. Twee jaar denken we dat dat gaat duren. Hopelijk niet langer. We hebben een mooi huis gevonden dat we voor twee jaar kunnen huren. Alleen … er moet nog wel even iets verbouwd worden. Wij denken (naïef natuurlijk), dat het allemaal wel los zal lopen, maar wanneer januari vordert, en de verbouwing niet, slaat de stress toe.

Een tussenoplossing

Een reddende engel ziet bij ons de stresslevels stijgen. Ze kent de omgeving, heel veel mensen en heel veel huizen. Via haar, kunnen we een huis huren op 200 meter afstand van onze toekomstige huurwoning. Twee lieve Vlamingen zijn in november nog in hun huis geweest, maar hebben geen winterplannen. Wij mogen in hun huis wonen gedurende de periode dat de verbouwing nog zou moeten duren. Op 25 januari krijgen we de sleutel; op 27 januari trekken we er, bijna ongezien, in.

Een traditioneel Portugees huis

Op de dag van verhuizing zijn we één keer in het huis geweest. We hebben een oppervlakkige indruk. Het is een typisch traditioneel huis in de Algarve. Dikke muren, kleine raampjes met hekwerken ervoor, hokkerig en gelukkig ook ruim. Het verhuisbedrijf heeft namelijk gebrek aan opslagruimte. Ons permanente huurhuis, Casa Mocho, heeft voldoende opslagruimte voor onze spullen. Tot we daar heen gaan, moeten we de opslag echt zelf regelen. 10 Kuub gaat naar het verhuisbedrijf, en de rest stapelen we in onze tijdelijke woning.

Opruimen

Het eerste dat we doen, is ervoor zorgen dat we niets kunnen beschadigen dat niet van ons is. Alle bezittingen van de eigenaren bergen we netjes op in een van de slaapkamers. Dat mes snijdt aan twee kanten, want niet alleen kunnen wij er dan geen vlekken op maken (nieuw uitziend stoffen bankje) of beschadigingen veroorzaken (mooie oude dekenkisten), maar we kunnen ook wat van onze eigen meubels kwijt in de “huiskamer”. Het hangt toch altijd lekkerder op je eigen bank.

KOUD!

De basisvoorwaarden voor een “normaal” leven van twee verwende krengen zijn aanwezig; water en elektriciteit. Traditionele huizen in de Algarve missen ook we iets. Er is namelijk geen verwarming. Het is KOUD in huis. Wanneer we erin trekken is het binnen 12 graden. Er is geen houtkachel en al zeker geen vloerverwarming. Het huis wacht op een grote renovatie. Op drie plaatsen hangen airconditionings, maar we vermoeden dat die daar al hangen sinds de jaren ´80 van de vorige eeuw. Het zet weinig zoden aan de dijk. Bovendien duurt het even voor we het apparaat in de kamer aan de gang hebben. Het is echt klappertanden op de bank! Omdat ik er vooral erg sacherijnig van word (slecht aanpassingsvermogen) wordt het er niet gezelliger op in huis.

Winter in de Algarve

Het is buiten ook koud, zeker voor Portugese begrippen. Omdat het huis al een paar maanden niet bewoond is, trekt in zo´n oud huis de kou in de dikke muren. De grote schouw, met een open verbinding naar het dak, zorgt vooral voor meer kou. Ooit stookten de Portugese bewoners hier een houtvuur, maar onze huisbazen hebben aangegeven dat ze dat absoluut niet willen. Dat doen we dan ook niet. Maar ja … alle warmte die we kunnen genereren met onze warmte oplossing; een klein gaskacheltje; Hotspot genaamd, vliegt zo de schoorsteen uit. We zitten echt te klappertanden op de bank; brrrrrrr! Een vriend biedt soelaas en komt een dikke plaat steenwol in de schoorsteen proppen. Die zit in elk geval dicht!

Slaapzak en kleden

Van een vriendin krijgen we twee hele dikke kleden te leen (die hebben we bij CAC nooit nodig gehad want daar was vloerverwarming) die de kou uit de grond tegenhouden. Dat scheelt al een slok op een borrel.
Na een paar dagen klappertanden  op de bank ´s avonds met onze jas aan, bedenkt Kathleen dé oplossing. We peuteren onze slaapzakken uit de kampeerdoos, net voordat die de opslag in gaat. We leggen een onderdekentje op de bank, slaapzak erop, kokend kruikje in de slaapzak, wij in de slaapzak en een fleecedeken er overheen. Twee truien over elkaar aan en het is heerlijk warm. Iedereen die binnenkomt in onze mini-woonkamer, lacht zich slap. Het lijkt wel een studentenhok. Maar het klappertanden op de bank is voorbij! Wij zijn er inmiddels alweer aan gewend.

Kleine gebreken

De huidige eigenaren hebben hun Portugese optrek vlak voor de Corona periode gekocht. Door de reisbeperkingen in de afgelopen jaren, zijn ze hier niet veel geweest en is hier ook niet veel gebeurd. We ontdekken een gasfornuis (gás???? Is dat niet heel erg 1980? We hebben zelf al 25 jaar inductie) dat stamt uit de tijd van vorige oude Engelse eigenaren. De slang van de gasfles is al lang zijn uiterste gebruiksdatum voorbij en het fornuis is dusdanig verroest dat wij het niet van zijn plek gaan trekken om de slang te vervangen. Geen idee wat dat voor schade gaat opleveren namelijk. Koken is dus elke keer een beetje “god zegene deze poging”.
De badkamer is 1950. De boiler geeft heerlijk warm, water, maar lekt als de ziekte. Die doen we twee uur voor het douchen aan, met een lekbakje er onder, en dan gauw de stekker er weer uit als hij is opgewarmd.

Lekkend dak

Na anderhalve week hebben we op een nacht een behoorlijke regenbui en als we opstaan ´s ochtends horen we het meest gehate geluid dat we kennen: drup…drup.. lekkage! Angstig gaan we op onderzoek maar wonder boven wonder drupt het op een redelijk onschadelijke plek. Het vraagt wel om een dak-inspectie en zo mogelijk reparatie. We bekijken het platte dak en zien direct dat de dakbedekking aan de randen helemaal losligt. Het water kan er zo onder. Dat voorspelt niet veel goeds als we een keer ècht een hoosbui krijgen. We vragen het na, en hoewel het dak eigenlijk helemaal opnieuw gedekt moet worden (klusje voor de grote renovatie), schijnen we de gaten te kunnen dichtkitten met een speciale siliconenkit, waarna we de geplakte randen nog een keer overschilderen met vloeibare dakbedekking.

Niet teveel poepen

Ons huis heeft natuurlijk een normaal toilet, zei het wat laag (kleuterschool formaat). Maar met de afwatering is het wat minder gesteld. Voor we erin trekken krijgen we een duidelijke instructie. De grote boodschap is nogal hardnekkig in de pot. Heeft wat moeite met het afscheid (schijt?), zeg maar. Dat betekent dat we in het bidet (ook zo´n geval dat niemand nodig heeft) een grote emmer water hebben staan. Die mikken we achter de drollen aan wanneer we doortrekken. De eerste dagen is dat heel raar en in week twee zijn we het gewend. Net als het feit dat in deze oude huizen de afvoerpijpjes zo smal zijn, dat toiletpapier snel voor verstoppingen zorgt. Een ranzig bakje voor het toiletpapier is de oplossing. We zijn het vanuit Cas al Cubo niet gewend, maar het alternatief (verstopping) is erger. Ook dat is snel gewoon.

De gate

Als we de sleutels ontvangen, zit daar een opener bij voor de poort. De bezorgde eigenaren vertellen ons, dat er ooit twee afstandsbedieningen waren, maar dat eentje inmiddels de geest heeft gegeven. Of we heel, heel voorzichtig willen zijn met het overgebleven exemplaar. Natuurlijk zijn we dat. Kathleen zou edoch Kathleen niet zijn, als er geen verwoede pogingen worden gedaan om de overleden afstandsbediening weer tot teven te wekken.

Na drie dagen spitten op het wereldwijde web, zijn de handleidingen gelokaliseerd en weten we (nou ja, ik bemoei me nergens mee) hoe de afstandsbediening moet worden geprogrammeerd. Wat Kath ook probeert aan het hek, de box reageert niet meer zoals hij hoort te reageren. Daar moet een expert bij komen en we vragen een offerte op om aan de eigenaren voor te leggen.

We nemen contact op met een oude hekken-vriend en die komt langs. Helaas is de transmitter in de box aan het hek overleden. Daar moet een nieuwe in. En vanzelfsprekend is de fabriek die het originele geval produceert failliet. Maar… er kan wel een tweede transmitter naast worden geprikt. Dat laten we doen, we laten 3 sleutels programmeren en zo kunnen we normaal het hek in en uit. Ook weer opgelost.

Verónica lacht

Verónica is vele van onze gasten welbekend. Ze heeft de afgelopen zeven jaar bij Cas al Cubo trouw de kamers vschoongemaakt waarbij ze onze humeuren manmoedig heeft weerstaan. Ook de laatste schoonmaak, voor de oplevering, zouden we niet hebben gered zonder haar. Zo af en toe drinken we nog een kop koffie samen en afgelopen week is dat zelfs een gezellige lunch. Het is een koude en bewolkte dag en daar word ik nogal mopperig van. We wonen per slot van rekening niet voor niets in de Algarve, dat is voor de zon! Van pure sacherijn ga ik eens lekker los op alle gebreken die ik zie in ons studentenhok (waar we overigens hartstikke blij mee zijn ….maar je bent wel eens humeurig, nietwaar). Verónica ligt onder de tafel van het lachen. Klappertanden op de bank is heel gewoon in de winter in de Algarve. Piep niet zo! 60% Van alle Portugezen leeft op deze manier. In de kou, in donkere kleine huizen met lang niet altijd stromend water en voor een bepaalde groep zelfs nog zonder elektra en zonder WC. Poepen achter de boom in de tuin is het dan!

Verwende krengen

Opeens besef ik hoe bevoorrecht we normaal gesproken zijn met onze verwarming, de kraan waar altijd water uit komt, de elektriciteit waar we op kunnen rekenen, een toilet met septic tank of diepriool en ga zo maar door. Wat een verwende krengen zijn we eigenlijk. Daar word je kennelijk heel inflexibel van. Als je alle luxe die we genieten voor normaal aanneemt, is een stapje terug doen best lastig. Dan wordt klappertanden op de bank opeens het grote lijden.

Ik typ dit verhaal op een bankje, buiten in het zonnetje tegen de pui van het huis aan. Dat kan hier in Olhão gelukkig al snel! Vanavond duiken we lekker in de slaapzak op de bank en dan hebben we het niet koud. Het toilet is binnen, en die emmer voor de extra plens water… we weten al niet meer beter. Verónica heeft helemaal gelijk.

Twee vreselijk lieve mensen hebben ons hun huis afgestaan, met daarbij de informatie dat we moeten rekenen op een woning die geheel moet worden gerenoveerd. En dat is ook zo. Dus geen gejank! Gewoon blij zijn met wat ons in de schoot is geworpen, met het dak boven ons hoofd. En dat zijn we dan ook. Ontzettend bedankt, lieve Zuiderburen, voor jullie vertrouwen en gastvrijheid. We zullen dat zeker niet beschamen! En straks hebben we een heleboel tips om er een fijn en probleemloos huis van te maken!