Een plot met een ruïne

Wensen vervuld!

Cas al Cubo is verkocht en zodra de roes een beetje gezakt is, realiseren we ons dat we nu onze zoektocht om een nieuwe plek te vinden voor ons volgende project, moeten gaan intensiveren. Das een mooie omschrijving voor “opschieten met zoeken”. De eerste vraag is natuurlijk wat we dan precies zoeken. Discussiërend, soms op t kibbelige af, stellen we een wensenlijst samen. Dat is nog moeilijker dan we dachten

We willen het liefst een niet te grote plot met een ruïne, waarvoor we zelf een ontwerp van een nieuw huis kunnen laten maken. Een groot bestaand huis zou in theorie ook kunnen beantwoorden aan de eisen, vermits het niet te duur is (dat betekent: vervallen) zodat we het kunnen verbouwen naar onze zin. Natuurlijk willen we zeezicht. Het liefst een stuk geen enkele regel vanuit de gemeente en centrale overheid waar we ons aan zouden moeten houden. Heerlijk rustig gelegen is ook een wens, dus geen buren met blaffende honden. Ook niet meer in een jachtgebied zodat we in het malloten seizoen niet meer op donderdag en zondag ons bed uit geschoten worden. Het moet wel lekker wandelgebied zijn. Restaurants en winkels om de hoek, openbaar vervoer op nette afstand, zodat ook mensen die geen auto willen huren terecht kunnen wanneer ze een fiets huren en oh ja….graag héél goedkoop. Een schaap met vijf (zes?) poten dus.

Zoeken op het internet

Avonden zitten we op de bank en struinen we makelaarssites af. Verrassend vaak kunnen we aan de hand van de foto´s op de site wel min of meer afleiden waar een huis of plot zich bevindt. Wekenlang springen we ´s ochtens in de auto om te gaan uitvissen waar die specifieke ruïne, die uit de krochten van het avondlijk internet opdook, zich precies bevindt. Het is eigenlijk best een spannende tijd. We kijken in gemeente Tavira, in São Brás de Alportel, in Santa Barbara de Nexe, in Faro, Loulé, Olhão en zelfs in Manta Rota. We kijken voor ons gevoel wel honderd locaties en huizen, maar één van ons gooit altijd roet in het eten. De afspraak is, dat we de plek en mogelijkheden beiden moeten zien.

Langzaam kristalliseert zich ook voor ons zelf uit, wat we wel en niet willen. Een terrein tegen een berghelling liever niet. Ook niet te ver de heuvels in, want dat vinden we allebei een beetje eng met het oog op brandgevaar, zomerse hitte en afstand tot faciliteiten. Een prachtig uitzicht vinden we in een kleine plot in Desbarato, maar dan staat er weer zo´n vreselijke hoogspanningsmast midden in beeld. Dat blijkt echt een allergie van mij te zijn. Kathleen maakt er niet zoveel van. We rijden er drie keer heen, waarvan een keer met een makelaar. Die paal blijft er pontificaal staan; midden in het zeezicht. Dit wordt hem niet; ik haak af.

Makelaars in Portugal

Even een zijstraat; iets waar we ons erg over verbazen. De makelaar weet minder van de plot die hij moet verkopen dan wij. Hij heeft absoluut zijn huiswerk niet gedaan. Het niveau van veel (maar niet alle!!) makelaars die we ontmoeten is echt bedroevend. Dat kan twee redenen hebben. Ofwel ze denken dat we toch maar “domme buitenlanders” zijn die geen idee hebben en die vanzelf stranden in de Portugese regelgeving. Dat is op dat moment hun probleem niet, want verkocht is verkocht en hier is de makelaar niet aan te spreken op jokkedingetjes. Een andere mogelijkheid is dat ze zich echt niet hebben verdiept in die regelgeving en in het object dat ze te koop aanbieden. We weten eigenlijk niet wat kwalijker is.

Een plot in Santa Catarina da Fonte do Bispo

Op een avond struikelen we op weer een huizen-en-landjes-verzamelsite over een groot pand net buiten ons eigen dorp, Santa Catarina. Inmiddels zijn we Google Earth experts en we hebben de locatie snel gevonden. Eerst zelf maar eens kijken. Er staat een grote ruïne, zo´n 500 m2 en die ligt aan een olijfgaard die bij het terrein lijkt te horen. Ik val ervoor als een blok. Kathleen is op z´n zachtst gezegd sceptisch. Het voelt niet goed, er is weinig uitzicht en dat wilden we toch graag. Ik dram even lekker door. Een olijfgaard voor de deur; hoeveel beter kan t worden?! Die verkopende makelaar hebben we dus toch aangeschreven en we zijn zelf begonnen met het verzamelen van gegevens op de websites van de gemeente en het kadaster.

Op pad met de kapper

De makeldame heet Vania en blijkt een Portugese die snel reageert. We spreken af om elkaar te ontmoeten bij de olijfperserij in het dorp om samen door te rijden naar de plot. Zij hoeft niet te weten dat wij de locatie al kennen. De ontmoeting is verrassend. Ze herkent mij omdat ze heeft bij gewerkt bij een kapper waar wij vroeger heen gingen in Tavira. Ik herken haar niet, moet ik tot mijn schande bekennen. Van kapper tot makelaar binnen een paar maanden; het kan hier allemaal.

De plot blijft voor mij mooi, voor Kathleen …mwah… en er lijken nogal wat haken en ogen aan te zitten. Dat wil de Vania eigenlijk niet erkennen, maar omdat we inmiddels zelf heel goed weten waar we onze informatie kunnen halen, maak je ons niets meer wijs. Althans, dat hopen we. Na nog wat heen en weer geschrijf, waarbij Vania opeens de makelaar waar ze werkte heeft verlaten en voor zichzelf is begonnen, hakken we de knoop door. Dit wordt hem ook niet. Ik neem met pijn in het hart afscheid van de olijfbomen.

Een plot met een Ruïne

Dan krijgen we een tip om eens op de website te kijken van een echte Portugese makelaar in Olhão. En daar vinden we een bescheiden stuk land met een behoorlijke ruïne. Op één van onze wandelingen waren de bouwvallen ons al eens opgevallen en hadden we gekscherend tegen elkaar gezegd: “als dat toch eens te koop was”… en zie daar…. Soms worden wensen vervuld.

De prijs lijkt netjes, we hebben geen zeezicht maar we kijken wel ruim weg. Er is geen blaffende hond te bekennen in de omgeving en de dichtstbijzijnde buur woont 100 meter verderop. Het is er heerlijk rustig en vooral: het voelt goed. We rijden er een paar keer heen, op verschillende momenten van de dag en het blijft diezelfde heerlijk rustige plot. We vallen er beiden voor als een blok. Zelfs onze altijd kritische beste vriend bespeurt ons enthousiasme, komt kijken en geeft zijn zegen. Dat wil toch wel wat zeggen. De verkopende makelaar probeert ons (natuurlijk, zouden we bijna zeggen) wijs te maken dat we er meer zouden mogen bouwen, dan wettelijk is toegestaan. Op basis van onze eigen research (alle credits voor Kathleen) en met hulp van een lieve vriendin die vaker met t bijltje hakt, vinden we uit dat we inderdaad minder mogen dan de advertentie belooft. De verkoper geeft het uiteindelijk ook maar toe. Desondanks kan er genoeg om de meeste van onze wensen in vervulling te doen gaan.

Naar de advocaat

Vrijdag 21 januari ´s middags om 16:30 tekenen we het voorlopig koopcontract. Ons schaapje heeft geen vijf poten, maar gewoon vier, want we hebben geen zeezicht. Daar staat tegenover dat we, als alles goed gaat, wel op 5 km van Olhão en op 4 km van Fuzeta gaan wonen. In het laagland, dus we kunnen op de fiets naar het strand. Geen gedoe met het parkeren van auto´s in het hoogseizoen. We hebben weer een heerlijk rustige stek gevonden in een valleitje, een kleine plot waar onze ouder wordende lichamen niet meer zoveel landarbeid zullen moeten verrichten, maar bovenal een plek waar we ons allebei meteen thuis voelen.

De komende maanden storten we op het koop-proces. De legalisering van de op het land aanwezige antieke waterput en het verkrijgen van het officiële pre-1951 certificaat zijn nog ontbindende voorwaarden. Bovendien moet de verkoper ook in dit geval zijn buren op de hoogte gaan stellen van de verkoop en de buren hebben altijd eerste koopoptie wanneer een plot wordt verkocht in gebied dat is gedefinieerd als landbouwgebied. Dus tot 20 februari houden we nog even de fingers crossed!

Het volgende hoofdstuk in ons nieuwe project: de architect.