Een kitten

GEKRIJS IN DE NACHT

Kitten in nood

Vijf uur in de ochtend. Buiten is het nog stikdonker. Binnen begint het poezenvolk zich te roeren. “We moeten plassen!” Laat ons naar buiten. Gewend de dames en heer op hun wenken te bedienen, sta ik op en open half slapend de buitendeur. Tom en Tebbie spoeden zich naar buiten. Suus besluit dat het te vroeg is. Lekker spelen en lief zijn hè, zeg ik nog gewoontegetrouw. Ik kruip lekker terug mijn warme mandje weer in en zak langzaam weer in slaap.

Gekrijs, gegil, woedend kattengeluid. Ik zit meteen stijf rechtop in bed en kijk op de klok: kwart over vijf. En zo te horen oorlog in de tent. Ik sta op om te kijken of één van mijn onverlaten hulp nodig heeft. Tom komt meteen aanlopen als ik roep, maar Tebbie laat zich niet zien. Ik roep nog eens en nog eens. Dan klinkt vanuit een schier ondoordringbare bush buiten het hek achter het huis oorverdovend gekrijs. Als ik haar nog eens roep, wordt het gillen harder. Mijn kat is in nood! Hulp is geboden. Ik schiet meteen in standje noodtoestand. Er moet gered worden.

Door de jungle

Complicerende factor van deze reddingsoperatie is, dat tussen mij en het noodgeval een 30 jaar lang niet-gesnoeid struikgewas staat. Het is er een soort prikkend Portugees oerwoud. Ik moet er doorheen. Spijkerbroek aan, werkschoenen eronder en de machete (het Afrikaans hakmes) uit de schuur…. en nog maar een grote takkenschaar mee Dat hakgevaarte heb ik zelf eigenlijk nog nooit gebruikt, maar nu komt het van pas. Om 05:30 sta ik met een hoofdlamp op en een extra zaklantaarn in mijn kontzak voor de eerste grote struik, te hopen dat het snel licht wordt zodat ik in elk geval kan zien waar ik tegenaan loop.

Reddingsoperatie

Tebbie krijst weer verderop. Ik vergeet acuut mijn zere rug en andere bezwaren en start met hakken. Na een minuut of 20 sta ik voor een veldje met doornstruiken die ongeveer tot mijn middel reiken. Teb krijst nog steeds alles bij elkaar en als ze mijn stem hoort gaat het volume nog iets omhoog. Dat geeft mij dan weer extra energie en onder de prikkers en schrammen baan ik me een weg. Na een half uur sta ik voor een hek. Naar het geluid te oordelen, moet ik bijna bovenop mijn kat staan. Ik schijn met de zaklantaarn over de grond op zoek naar Tebbie, vast in een val, klem in het hek of opgesloten in…. ik weet niet wat. En ik zie niets.

Een gitzwarte kitten

Dan klimt iets omhoog via mijn broekspijp. Alhoewel de scherpe nageltjes in mijn vel enige herkenning oproepen in een onderbewust deel van mijn brein, schrik ik toch. Het gekrijs start weer, maar nu ongeveer vanaf mijn middel. Een kleine gitzwarte kitten klauwt zich omhoog. Mijn eerste gedachte: “Oh nee, geen kitten! Kathleen vermoordt me!” Ik probeer hem op de grond te zetten, maar dat laat de kitten niet gebeuren. Hij wilde aandacht, heeft beet en hij houdt vast.

De pogingen kitten weg te zetten, geef ik snel op en ik hak me een weg terug richting huis. Daar gaan we wel een oplossing bedenken. Het begint een beetje te schemeren. Kitten huppelt gillend achter me aan en klemt zich gedeeltes van de route vast aan mijn been en hij klimt op mijn schouder. Als een soort zwerver, onder de schrammen, met overal bladeren en takjes in mijn shirt en haar, plof ik neer op de bank. Kitten nestelt op schoot en zakt in een diepe slaap. Het blijkt een kater. Ik schat hem een maand of drie.

Kennismaking met Kathleen

Kathleen heeft van het hele avontuur niets vernomen. Om een uur of acht, als ze wakker wordt, begroet kitten haar enthousiast en ik beschrijf mijn hachelijke tocht. Kitten is een kleine man met grote charmes want hij zit in no time bij Kath op schoot en kroelt en kletst alle mogelijke tegenstand weg. Hij is behoorlijk vocaal en laat duidelijk weten wat hij vindt van alles wat om hem heen gebeurt. Kitten volgt ons in huis op de voet, tot in de douche. Maar ja…we willen geen nieuwe kitten.

Facebook advertentie

Ik zet een bericht op Facebook. Een in de Moncarapacho groep, want in die gemeente wonen we op het moment, en een in de groep waar verloren en gevonden dieren worden aangegeven. Kitten is heel sociaal; hij moet wel van iemand zijn. Iemand moet hem missen. Gedurende de dag groeit het aantal duimpjes en hartjes bij het bericht, maar een eigenaar van de kitten meldt zich niet. En om hem nou zomaar weer over het hek te mikken …. Je hecht je snel aan zo´n kletsende kroelkip. Hij is maar zo klein.

Omdat we nog drie poezen hebben (nou ja, twee poezen en een je-weet-wel-kater), willen we zeker weten dat het ik-wil-gevonden-worden-voorwerp gezond is. We brengen kitten tegen de avond naar onze dierenarts waar hij zich wederom uitslooft om leuk te zijn. Hij klimt ook in haar broekspijpen, loopt “kletsend” rond en windt haar probleemloos om het zwarte pootje. Kitten wordt gezond bevonden. Hij krijgt alleen een wormenkuur en een vlooien- en tekenbehandeling. Over twee weken mogen (nou ja, moéten, zegt de dierenarts streng) we komen voor de eerste vaccinatie. Onze zwarte kitten blijkt inderdaad ongeveer 12 weken oud. Hij heeft en-passant de rekening voor het consult weg geslijmd! Dank je wel Monica van Veterinario Porto Seguro!

Een zwarte Siamees

De arts schat in, dat kitten half Siamees is. Dat leidt ze af uit de vorm van zijn hoofd (vrij langwerpig) en uit het feit hij hoog op zijn poten staat. Het is een echte “slungel”. Daarnaast is het een feit dat hij uitzonderlijk sociaal is voor een kitten die waarschijnlijk gewoon in het wild is geboren en bovendien is hij ook nog eens heel communicatief. Kitten klimt en kroelt niet alleen; hij “praat” erbij. Een overload aan communicatie schijnt Siamees-eigen te zijn. De dokter deelt ons droogjes mee, dat we door deze kleine onverlaat zijn geadopteerd. Soms gebeurt dat. Daar heb je niks over te vertellen. Verzin maar een naam.

Panter

Hierbij geven Kathleen en Nicole dus kennis van de adoptie van een nieuwe kleine kitten. We noemen hem Panter.
Onze Tebbie komt overigens rond een uur of tien doodgemoedereerd aansloffen om te kijken of er al eens iets te bikken valt thuis. Die heeft mijn roepen gewoon straal genegeerd.